katmerli acı

katmer katmer katmerlenen bir acı bu

ocakbaşında tüten bir dumandan arda kalan,

henüz yağmuru dinmiş şehrin sokaklarından

süzülüp gelen itfaiyeye muhtaç bir acı,

benim acım,

ağaçsız bir kiraz, aciz bir kul kadar kırmızıya boyamamıştır gözlerimizi,

ressamdan hallice kalbimde ki bu çizikler,

üstünden arabalar gelip geçsede,

hala güneş enerjisiyle çalışıyor anılarım,

hiç ses etmiyor delip geçen rüzgara,

açıp kollarını bekliyor dinmesini,

konuşup bekliyor dinlemesini,

ve

ben

dünden kalan bir çorba bulup,

ısıtıp,

acımı da katıp,

içiyorum,

korkak

gemi olmaktan değilde,

batıp çıkamamaktan,

toprak olmaktan değilde

korkak olmaktan korkuyorum,

ya da uçurtma uçururken ipine dolanıp

peşinde savrulmaktan,

çünkü hava da uçan şeylerin güçlü olduğuna inanırdım küçükken,

hala büyümedim kederden,

senin bir uçurtma olabilmenden korkuyorum,

tellere takılıp yitmenden,

vaha

cahiliye döneminden kalma bir aşk bu,

hani çöl çöl gezen muhacir gibi,

belki de ensar,

bilmiyorum,

böyle hani "yok deve"

dedirten cinsten,

ve evet,

yok deve, yürüyorum,

ayaklarımın derisini kum tanelerinde bıraka bıraka,

yenilerini koyuyorum yerine, kalbimden koparıp,

vaha da değil gözüm sonsuzlukta,

ölümü sevmiyorum ayakkabılarımı sevdiğim kadar,

gölgemi de alıp,

gidiyorum,

orhun kitabeleri

ekmeğimi taştan değil,

topraktan, çıkarıyorum

arpa da buğday da sensin,

yalan yok,

ben bir tek seninle oturuyorum sofraya,

orhun kitabelerinden de karmaşık yüzün,

orhun kitabelerinden beri bu hüzün,

kayık

bazı renklerin güzelliğine kelimeler yetmez olmakta,

sular mı çekildi

yoksa kayık mı kaçtı sudan,

renklere sor,

gökkuşağını bekleme, dağlara sor,

ve

gülü kurut,

hasatımı toplayıp

sattım

beni de unut,

atımı da bırakıp gittim,

ağrı

sıralanması muhtemel koridorlara ağrıların,

iyileşip iyileşmemesi umrumda değil,

bekletmeyi ve bekletilmeyi öğrettim onlara,

haberim olmadan, yer altından usul usul geçen su borularıyla taşınmış hayat,

üç gün içmezsem, ölürmüşüm,

sonra Kerbala olur hayat,

dönüp kendine dersin,

sen kim kendini o insanlarla bir tutmak kim!

çer çöp

uzaklaşıyorum bu düzenden,

patlıcan rengi adımlarla

düşe kalka

yalnız,

görmüyorum artık

göze batan çeri çöpü

bütün ikilemelerin canı cehenneme ,

beni yalnız bırakan bir sokak kedisinin canı kadar kaldınız,

o kadarınız bile engel,

yaşamama,

huzursuzum

kuş cıvıltısıyla beraber,

sevdiklerimin kıyısından dönerken yakalandım yağmura,

elimdeki mum hala sönmedi,

şaşkınım,

evimin en güzel yerinde kaktüsler,

kitaplarımla beraber,

bir tek bu dikenli ruhuma acırım,

ve silahın icadından bu yana,

huzursuzum,

huzursuzum,

baca

ne kömürle çalışıyor,

ne de şehirleri hızlı hızlı geçiyorum,

insan falan da taşımıyorum,

hasret hamalıyım ben,

dolunay renginde

şiir taşıyorum pencerelerinize,

kapıdan kovsanız,

bacadan girecek kelimeler getiriyorum sizlere,

ve bırakıp gidiyorum,

izninizle,

Adem

sanayi devriminden bu yana kederli toprak,

ve topraktan yaratılan Adem,

dut pekmezi

dut pekmezi ile şiir yazılabilir miydi,

belki de,

şiir yazmak için ağaca çıkmak gerekir,

hatta bir de çıktığın ağacı sallamak,

sonra yere serilen örtüden dutları temizlemek gerekir,

şiir yazmak için onları temizlemek gerekir,

sonrada bir kazana koyup kaynatmak,

bu kadar zahmet,

şiire değer mi,

değer,

dut pekmezi ile şiir yazılabilir mi?

çakılı

o kadar eskide değilmişim,

ne kadar sevmesem de kelimelerim hangi çağdan olduğumu belli ediyormuş,

insanın gözleri yolu gördüğü zaman ayaklarına engel olamıyormuş,

eski yeni ne kadar anı varsa doldurup koşuyormuş,

başka zamanlara,

ama hep burada kalıyormuş,

çakılı,

mandal

tutsak bir düş,

düşe kalka tutunmuş bir akla,

ele avuca sığmayan bir kalabalığın tam ortasında,

mandalların bile gideremediği ıslaklığıyla sorgulamış yalnızlığını,

mandallar buradaysa yalnızlığım nerede,

yalnızlığım buradaysa

ee yanlışlık nerede,

ironisini koymuş cebine,

tutunmaya devam etmiş,

hayata,

sevinç

bir kulağımdan girip,

öbür kulağımdan çıkan sevinçlerim var benim,

insanların sahip olup

uğruna dünyalar feda ettiği şeyler

benim için bu demekti,

gelip geçici olması,

aciz vücuduma kazınan

hiçbir huzur

caiz değildi,

bunu belli günlerde tahsilini asla bilmediğim bir hoca tarafından verilen,

dini sohbet sırasında öğrendim,

insanın bilmediklerini duyması, öğrenmekmiydi,

bunu da bir türlü öğrenemedim,

daha görünür olmak için renkli kıyafetler giyip renksiz fonların önünde dolaştım,

yine de gösteremedim yüreğimi,

yüksek duvarlı evlere sığındım

bu seferde korkunç tabelalı kapıların azizliğine uğradım,

en iyisi dedim boydan boya bir telgraf ağı kurayım,

esnekliğini de iyi ayarlayayım,

belki göç etmek zorunda olup, 

göç etmek istemeyen kuşlar kendini asar,

magma

alttan ısıtmalı bir yürek,

magmaya yakın,

çorak bir toprağın üstünde

iki çocuk babası

ıslak bir kağıda kalem değdirmek gibi tehlikeli işler peşindeyim,

yazamayacağım gibi kağıtta yırtılacak,

bu cesaretimin okuyacağı yok,

götürüp bir ustanın yanına çırak olarak vereyim,

belki sanayiye, belki de berbere,

okuyup entellektüel mekanlarda dertleneceğine,

bir çay ocağında ay sonunu getiremediğine hayıflanıp canı istese de bir tane daha çay içemediğine sigara yaksın,

en azından gerçek duygular sahibi, iki çocuk babası aslan gibi delikanlı olur,

kontenjan

şairliğim kontenjanlarla sınırlı,

sizlere yer yok kelimelerimde,

tükendim,

tükettim alfabemi,

halka açık semt pazarlarında,

geriye sadece kokuşmuş,

çürümüş ve ezilmiş domatesler kaldı,

onlarda sizin işinize yaramaz,

siz de benim,

geçmişler ola,

büfe

dışarısı dışlanmış bir ressama açık büfe,

içim bir bardak suyu bile doldurmayan hayallere gebe,

kim bilir,

kaç yelkovan daha geçecek bu akrebi,

karşı kaldırımda ki sevginin ve sevgisizliğin arafı hatrı sayılır bir fiyata,

hayırsız bir müteahhite satıldı

ve yıkım,

başladı,

van gogh

seni duymazsa kulaklarım, keser atarım

Van Gogh misali,

sen bilmezsin, ben seni renklerle karıştırır,

öyle severim,

dumanlı araba

kelimelerle boğuşuyorum

şu sıra,

mevsimden mi acaba,

demek ki birazdan peşinde çocukların koşuştuğu dumanlı araba geçecek buradan,

içimden bir ses müzikli salıncak kurulacak diyor mahallemize,

dönen salıncaktan şiir olmaz diyor birisi kulağıma,

olduğu kadar diyorum,

olmuyor,

her kelimem

duvarda kan izi bırakıyor,

hepsi lanetli,

kaşındırıyor kelimelerim,

artık kışa kadar konuşmayı düşünmüyorum,

o zaman da kim öle,

kim kala,

beton göz

gözlerin betonlar içerisinde kalmış yeşillikten,

daha güzel

üstelik arabalarda geçmiyor,

tek bir yolu var

seni bana getiriyor,

meclis

ayağıma gelen hasretlere iki çift lafım oldu benimde,

mecliste benim de hakkım var,

seçmeye ve seçilmeye gönül işlerinde,

gerisi de benimle alakalı değil zaten,

hem ben bahçıvan falan değilim ki

bahçemde sanat icra edeyim,

ben olsam olsam şair müsveddesi olurum

o da yarı zamanlı,

tabiat anamın sancıları,

güneşi ayağıma doğurdu

çiçeklerle,

yer ile içli dışlı

gök ile bir bütünüm

ikili ve uluslararası ilişkilerimde,

dediğim gibi,

ben bahçıvan değilim,

ben olsam olsam bir maraba olurum,

sırtımda kelime, elimde kalem ile,

et kemik

unutulan kelimelerin bir ahı var

boğulup yiten kasaplar gibi,

ete kemiğe bürünen bütün yalanlar

dört dönüyor

mahalle kumar masasından hallice,

bu mide bulandırıcı karışımlar çareymiş hastalığıma,

onlara senden bahsettim,

anlamadılar,

alışkın

ismimi verdiğin bir kuşu ellerinle boğdun,

sonra gökyüzüne saldın,

bir daha uçamayacağını düşünmeden,

iyisi mi

bulutların arasında seyretmek adına bir sirke ver sen beni,

alışkınım

peluş adam

iğnelerini damarlara değilde

yüreğime batırır,

bilir limonun iyisini,

peluş bir adamdır sevdiği,

her gece sarılır,

saksısında bir şehir yetiştirir

saçlarını ancak bakmasını bilenler bilir,

uzun uzak bir ilçe,

sadece gidenler bilirler güzelliğini,

sularla kaplı belli bir yanı,

gözyaşlarıyla beslediği barajı,

ruhuna iki buçuk saat,

boğulmak mümkün,

elzem bir iklim

şehrimde,

şimdilik buralarda,

ne zaman gider,

bilemem,

sandal

eğilmiş kuzular su içiyor,

sevgimle su serptiğim

yüreğinden,

kimisi bulut olmuş kuzuların,

kuzular uçuyor yüreğinin üstünde,

ben bir sandal sevdim

tüm kuzuların karşısında,

içi su alan,

ben bir sandal sevdim

tüm kara parçalarında,

içinden insan taşan,

ben bir sandal sevdim

balkonda ki sandalyeden

kaderi Titanik olan,

kanyon

yüreğime pelesenk

oluşunun

bilmem kaçıncı unutuluşu,

şairden bozma evlerden çıkma

hayallerin vurdumduymaz acizliği,

bir solunum sırasında şahit olduğum hayatın

ütüsüz paltoları,

ah dostlar,

sevgi karın doyurmuyor,

ne zamandır açım bu kanyonda,

bilmiyorum

baraj

kurumuş kalbimi

ıslatıp baraj suyuyla,

kuşlara atıyorum,

köy köy geziyorum

hamal emeklisi bir katırla

nasırlı sırtı,

kıymet bilmez sahipten bir yara,

balıklar zıplıyor dağlardan ovalardan,

daha vakit var

henüz av mevsimi değil,

eski çağ

karlı, yaralı, yarasız dağlardan geldim,

çirkinliğim güzelliğinizden tiksiniyor

faydalı faydasız bütün barajlarım

gürül gürül,

sizin enerjinize ihtiyacım yok,

yalnızlığımın duvarları

yazıtlarla dolu,

eski çağlardan kalma bir yapıyım adeta,

iç buhranımdan dem vururken,

olay nasıl oluyorsa yine sana geliyor,

seni,

en çok bir şehirden başka bir şehire sürünürken

düşünüyorum,

sen yıkık dökük evimin önünde ki lüks araba,

bana değil de, yan komşuma gelmiş gibisin,

belki bir piknikte yeniden tanışırız,

seyir

kendimi dinlemek adına

açtığım her müzikle

şehri izledim,

tükenişim bir kurşun kalemden daha hızlı oldu,

bıçaklarım körelip

elimi kesmeyince

vazgeçtim intihardan,

sonra koşarak;

gurbette yaşayan akrabayı

ziyarete gelindiğinde

götürülen şehrin en güzel

seyir yerine çıktım,

ve dedim ki;

yiyin birbirinizi,

suç

birçok kaçışım olmuşcasına

sevdim seni,

evimin yolunu,

ceketim

dikenli tellere takılıp yırtılınca,

kaybettim,

o bilmediğim,

ilk defa seninle yaşayıp gördüğüm mahallede sevdim seni,

bir kere de beceremedim,

tekrar tekrar sevdim,

o da yetmedi,

şiir falan yazma cürretinde bulundum bir süre,

ah ne büyük kendini bilmezlik!

şimdi suçlu ilan edilmişim

duyuru yerlerinde,

aranmıyormuşum fakat,

bir ödül falan da koymamışlar üzerime,

bana en büyük ceza buymuş,

görmezden gelmek,

öyle demişler,

sana benzediğim arka mahallede,

kovulmuşum

yüreğinden,

şimdi benim suçum,

seni sevmek mi?

sana şiir yazmak mı?

yoksa ceketimi yırtmam mı?

çekiç

hasretim

el işçisi,

gönül bekçisi,

hasretim kapı,

duvar

yenilgim,

aciz bir çekiç,

yenilgimle hasretim

marangoz olmuş,

ağaçları yönetiyorlar,

ahşaptan bozma

bir bahar edinmişler kendilerine,

onu süslüyorlar,

çiçek açıp,

öyle yönetiyorlar,

yeşersin diye tüm yalanlar,

her an yağmur bekliyorlar,

hasretim ve yenilgim,

bu işten,

anlamıyorlar,