divan

seni uyutmak adına bir mum sönüyor,

akşam kasvetinde bir masanın

kenarına

damlıyor,

bazen can yakıcı bile oluyor,

seni beslemeye bir anne geliyor,

sabah huzurunda bir divanın

kenarına,

bazen neşe doluyor içi,

seni yeşertmeye bir bahar geliyor,

kışın ayazından kaçıp gelen bir

kuşun kanadına

düşüyor,

bazen aklı yetmiyor,

seni sevmeye bir herif geliyor,

bütün çukurlardan kurtulup

sana koşuyor,

bazen kat kat apartmanlardan da çok katlanılmaz olabiliyor,

böbrek

kederimi merdivenlerden

aşağı yuvarlamış

ardına bile bakmamışım,

gönlünden yuvarlanırken

reçel kırmızısı gözlerinden

doğmuştum oysa,

gönül bağım acıyla kesildi,

nefes alıp verişim bile can sıkıcı olmaya başladı,

beş saniye nefesimi tutuyor,

öyle veriyorum,

ciğerimi yakan havayı,

böbreklerim bile yorulmuş,

hadi,

hava kararmadan gidelim,

yobaz erozyon

anılarımı bir taşın üstünde pişirip

öyle sunuyorum hayata,

yaptığım her devrim bir öncekinden daha vahim,

huzurum şu sıra yaralı bir kedi,

tek canlı,

çanta mı rüzgara karşı,

yobaz bir erozyona bırakıyorum,

belki yüreğine düşer,

içindekiler,

bilemiyorum,

mahzen

oyulmuş mektuplarla

yaşadım,

bir süre

sonra yırtılan zarfların yerini acılar aldı,

toprağa mahzen yapıp

içine memleket koydum

ve dedim ki,

iyisiyle kötüsüyle,

burası benim!

iz

zamanı geçmiş bir seyyah

yol bilmez

iz bilmez,

ve

her an yanmaya hazır

şiirler yazar,

eliyle,

yarı özel sevinç

ne bir şiirin,

ne de bir hasretin tasviri

bu gazete,

özel ve yarı özel sevinçlerim oldu

bulup buluşturup,

bölüp bölüştürüp,

hepsini günlük,

haftalık,

aylık olarak çıkarttım,

ceplerimden,

herkesin kapısının önünde bıraktım,

bisikletle de değil üstelik,

yalınayak,

cürmün kadar!

kış mevsiminden çıkmış

bütün hüzünlerimi ocakta unutmuşum,

şairliğim yanmış

kül olmuş,

tüm şiirlerim perişan

ve sigortasız,

hangi devlet yardım eder

bilmiyorum,

yangında ilk kurtarılacak

yazmadım üstüne,

zira ben yanıyorsam

sende yanacaksın,

cürmün kadar!

yetmişdokuz

huzuruna sığınmış

bir kurbağa gibiyim,

gündüzden kaçmış bir kurt adam,

her şeyi,

herkesi açıp sana

gelmeyi,

hep büyümeyi isteyen çocuk gibi,

istiyorum,

yetmiş dokuzda

buluşuruz belki,

kim bilir,

yalnız ve yağmurlu

yalnız ve yağmurlu bir bahar,

kurtulduğum bütün yangınlar

önümde bitiyor,

sevgimi özler,

sevgimi göremez oldum bu günlerde,

sevgim insanların karnını doyuruyor,

lakin dünyanın tüm annelerinden

daha

vefasız,

nimet

aynalara ihtiyaç duymuyorum,

yüreğimi gösteremiyorlar,

ruhumu bulamıyorlar,

yüzümü de ben göstermiyorum,

kütüphanenin en tozlu rafından

düşmüşüm

sevdiğim,

kendimi nimetten sayacağım

üç kere öpüp alnıma koyarsan,

fare kapanı

saçların fare kapanından hallice,

çare bulunmaz bir tutsak mesafe,

görmem gereken ellerin var

bilmem anlatabildim mi?

ben anlatamıyorsam da sen anla

gökyüzünün maviliğini

ben hissedemiyorsam hisset gözlerimi

ve ben
sevemiyorsam
sen sev,

yüreğimi