zırh

bir yaşamın son,

bir ölümün ilk saniyeleri gibiydi,

gitmenin dayanılmaz saçmalığıyla

yoğrulmuş sanrısal bir çıkmazın azmi,

düşündükçe acıkan bir mideden arda kalan,

düşün de,

düşmüş

sarılacağı gülleri kendi elleriyle dikmiş,

algılayamadığı kötülüğü zırh gibi kuşanmış

kendini şair sanıp

atmış kendini,

ama sonunda

anlamış,

"insanlar güzel, ama uzaktan"